Domaradzki Adam Damazy, h. Ostoja (1806–1863), powstaniec 1831 r. Syn Wincentego, burgrabiego łęczyckiego, i Elżbiety z Polichnowskich. Prawdopodobnie bezdzietny stryj Wojciech, właściciel wsi Teranówka (Tyranówka) w pow. zwiahelskim, chcąc ulżyć obarczonemu dużą rodziną bratu, zabrał 3 synowców na Wołyń, kształcił ich w gimn. oo. bazylianów w Lubarze i zapewnił po sobie dziedzictwo. Gdy Karol Różycki w końcu maja 1831 r. nocował pod Czartoryją, Adam D. z bratem Józefatem zgłosili się do jego oddziału. Adam został dowódcą 2. plutonu w 3. szwadronie; po przejściu Bugu odznaczył się w walce ariergardy pod Grabowcem i dalej brał udział w bojach, jakie stoczył pułk jazdy wołyńskiej. Następnie z Różyckim przeszedł do Galicji w stopniu podporucznika. Ze Lwowa czynił z bratem starania o powrót na Wołyń, co osiągnął, zdaje się, dopiero po manifeście 1835 r., po uiszczeniu 1000 rubli kontrybucji. Wraz z żoną Marceliną z Łozińskich osiadł w maj. Kośków, pow. zasławski. Dzieci im poumierały, więc opiekowali się cudzymi; czas jakiś utrzymywali w Kośkowie pensjonat dla panien. W r. 1860 D. oślepł. Przejście powstańców pod Ed. Różyckim 25 V 1863 koło Kośkowa i pobliskie oddalenie od pobojowiska Salichy ściągnęły na D-go prześladowanie rządu rosyjskiego i pospieszyły zgon. Pochowany został w Łabuniu.
Brat jego Józefat (Józef Gabriel 1800–1877) był dowódcą 4. plutonu 3. szwadronu jazdy wołyńskiej. Olbrzymiego wzrostu i siły, wyróżnił się w szeregu bitew, m. in. pod Iłżą. Był wybrany do komisji obrachunkowej oddziału Różyckiego. Mianowany porucznikiem, był odznaczony złotym krzyżem virtuti militari. Powróciwszy na Wołyń, osiadł w Teranówce, oż. z Marią Gadomską. Ich syn, Wojciech, zginął w czasie powstania 1863 na terenie szkoły w Hory-Horkach pow. Oszmiana, gdzie po skończeniu gimn. w Równem studiował rolnictwo.
B. Rapp. nr 1876, 133 relacja wnuczki M. Pieńkowskiej; Metryki chrztu par. Bedlno (1800) i Oporów (1806); Wypis z protokołu zgrom. szlach. w Żytomierzu nr 251; Świad. szkolne J. D-go wyd. przez gimn. oo. bazylianów w Lubarze 2 VII 1820; Budzyński M., Wspomnienia z mojego życia, P. 1880, I 54, 68, 110, 111, II 344; Dubiecki M., Edmund Różycki, Kr. 1895; Iwanowski E., Wspomnienia, Lw. 1894, t. II r. VI; Różycki K., Pamiętnik pułku jazdy wołyńskiej, Paryż 1832, 24, 30; Wrotnowski F., Powstanie na Wołyniu, Podolu i Ukrainie, Paryż 1837, II 341; Teodorowicz, Istoriko-statisticzeskoje Opisanie cerkwiej i prichodow wołynskoj eparchii, Poczajów 1888–99, I 257–8, r. II 4, III 519–20, r. VIII 3, 4.
Zofia Dłużewska-Kańska